Column #12

Winter...

Een dikke duif landt op de tafel in de tuin, voorlopig is ie daar alleenheerser;
hij kiest zorgvuldig en is tegelijk waakzaam.
Even later blaast ’t roodborstje zich op en duldt ie geen soortgenoot aan de dis; wat ’t winterkoninkje doet weet ik niet; hij wipt vooral met zijn staart.
Eksters en kauwtjes loeren op dakafstand maar vertrouwen doen ze ’t niet.

Dat doen mussen, mezen en merels weer wel; ’t is een luxe aanbod op de voedertafel en daaronder.
Tegelijk hangen vetbollen lusteloos en bungelen pinda’s triest in hun netje.
Vogels zijn net kinderen of andersom: vanaf nu krijgen ze niks meer van dat luxe gemengde voer: eerst ’t bord leeg en dan pas nieuw.
Ik krijg ze niet meer te zien; ’t was sowieso een winter met weinig kleur op de tafel: geen vinken , geen putters, geen groenlingen.

Als de dooi invalt, komen alleen de mussen nog; elke morgen, vaste tijd, kruimeltijd ; trouwe jongens in voor- en tegenspoed.
De merel keert terug; hij lijkt uit de vorstverlet en wil aan de slag.
Hij is nog niet helemaal in oorlogsstemming en op oorlogskleur maar al wel weer licht dreigend naar soortgenoten en straks naar de hele wereld; altijd lawaai en heisa.

2 en 3 februari is het 12 °; niet alleen fluiten de vogels, er hangen katjes aan de hazelaar. Op de tuin komen de eersten even kijken, een lijntje trekken, een voor spitten en om te constateren dat de vorst uit de grond is, maar dat ’t nog te nat is.

Ze zijn uit de winterslaap, de deur uit en weg bij de kachel en oh ja: ’t is nog vroeg, d’r kan nog wel een elfstedentocht komen en meer van die onzin. In de Diezerstraat twitteren mezen, slaat een vink, krast een kraai ; nog wat onwennig.

Stiekem is de lente begonnen, daar kan geen klein wintertje nog wat aan doen.